Lekker met de bus door Colombia

Hallo allemaal,

Het is alweer ruim 2 weken geleden dat ik iets op mijn reisblog heb gezeten dus het werd wel weer tijd voor een nieuw stukje.

De laatste keer schreef ik het stukje vanuit Riohacha in het noorden van Colombia. Vanaf daar ben ik naar Bogota gevlogen. Normaal gesproken is dat helemaal niet zo'n interessante vlucht omdat het maar 1 / 1,5 uur duurt. Alleen deze vlucht zal mij toch altijd bij blijven omdat ik op een 1 of andere onbegrijpelijke manier in de business class ben beland. Altijd al een keer willen meemaken! Ik heb nog steeds geen idee hoe dat kan aangezien de vlucht maar €60,- kostte. Maar weer iets om van de bucketlist af te strepen!

In Bogota ben ik een paar dagen gebleven. Bogota ligt behoorlijk hoog zo'n 2600m boven zeeniveau. In eerste instantie had ik daar niet aangedacht maar toen ik iets te enthousiast de trap op liep in het vliegveld om mijn tas op te halen merkte ik dat ik enorm snel buiten adem was en mijn hart klopte alsof ik net 5km had hardgelopen. Bizarre ervaring maar daardoor wel iets rustiger aan gedaan.

Bogota oogt een beetje als een Oost-Europese stad met grote massieve (en niet al te mooie) gebouwen. In de stad zelf is ook niet super veel te zien of te doen. Gelukkig zat ik in een gezellig hostel waardoor het wel een leuke ervaring was. Ook schijnt Bogota niet al te veilig te zijn als het donker is. Er lopen nogal veel mafkezen rond die geld bij je bedelen en als je dat niet geeft ze een mes trekken of erger volgens de verhalen die de ronde gaan. Ikzelf heb het gelukkig niet meegemaakt omdat ik 's avonds niet alleen over straat ging en ook alleen wat cash geld bij me had en de rest in het hostel liet. Misschien helpt me postuur ook nog een beetje want in tegenstelling tot Nederland ben ik hier vaak de langste! :D

Via Bogota ben ik afgereisd per bus naar Medellin. Inmiddels heb ik wat ervaring opgedaan met reizen per bus in Colombia maar de eerste keer was toch even wennen.

In de busstations zitten namelijk (vooral in grote steden) ontelbaar veel busbedrijven met elk hun eigen loketje. Nu is het natuurlijk veel te makkelijk gedacht om een overzicht te maken welk bedrijf, welke bestemmingen heeft, wanneer een bus vertrekt en vanaf welk perron. Nee, dat mag jezelf uit puzzelen :) Ik kan je vertellen dat, dat best lastig is als je het vocabulair hebt van een 3 jarige in het Spaans maar inmiddels kan ik me redden op busstations!

Ook een ervaring is de busreis zelf. Bussen gaan pas over het algemeen weg (ondanks het tijdschema) als deze helemaal zit volgepropt met mensen. Aan de chauffeur de eervolle taak de tijd onderweg in te halen. Gelukkig is de Colombiaanse politie niet erg/helemaal niet waakzaam met de verkeersregels. Bussen stoppen trouwens ook voor iedere geit die zijn hand omhoog steekt onderweg zodat deze ook mee kan. Soms zijn dit verkopers of rappers die na 50 meter, na het aanbieden van hun diensten, ook weer uitstappen.

Eenmaal aangekomen met een vertraging van 3 uur in Medellin (ja, de thuisbasis van oud-drugsbarron Pablo Escdorbar) opzoek gegaan naar mijn hostel om 12 uur 's nachts. Gelukkig is Medellin tegenwoordig 1 van de steden met het meest veilige centrum van Colombia, want op het adres van mijn hostel was geen hostel te bekennen. Na een uur rondjes lopen met al mijn zooi maar aangebeld waar het hostel zou moeten zitten. Dat dit het hostel niet was wist ik al. Gelukkig zijn Colombianen behoorlijk behulpzaam en ook de vrouw die de deur opendeed van de woning waar ik aanbelde. Ik weet niet of het toeval was maar gelukkig kende zij iemand die in het hostel werkte en deze man heeft mij uiteindelijk 's nachts met al mijn zooi op de motor naar het hostel gebracht. (Dat bleek trouwens een paar straten verderop te zitten en was ik nooit zelfstandig terecht gekomen) Een mooi voorbeeld dat dingen vaak anders gaan op reis dan gepland maar het uit eindelijk wel goed komt.

In Medellin heb ik 2 dagen de tourist uitgehangen en vooral veel foto's gemaakt van de stad, de (vroeger onveilige) achterbuurten en wat plekken uit de tijd van Pablo Escobar.

De reden dat veel achterbuurten erop vooruit zijn gegaan is omdat de gemeente behoorlijk veel in het openbaar vervoer heeft geïnvesteerd. Zo hebben een paar buitenwijken kabbelwagentjes als ov-middel zodat zelfs de armste mensen (die wonen vaak boven aan de heuvels) makkelijker naar hun werk of het centrum kunnen. In wijken waar dat niet mogelijk is, heeft de gemeente andere creatieve oplossingen gevonden zoals in wijk 13 waar openbare roltrappen zijn aangelegd. Dat inwoners dit enorm waarderen blijkt wel uit hoe er wordt omgegaan met deze middelen. Het hele OV is namelijk de hele dag door druk maar wel onwijs schoon en er is geen vandalisme te vinden.

In de stad heb ik ook het 'Andres Escobar sportpark' met bijbehorend standbeeld bezocht. Andres Escobar was een voetballer die speelde voor de club Atletico Nacional uit Medellin en meerdere keren voor het nationale team heeft gespeeld. Dit laatste werd hem helaas fataal omdat hij een eigen doelpunt scoorde in een wedstrijd tegen de VS in de jaren 90. Een paar weken later is hij neergeschoten waarschijnlijk vanwege dit doelpunt. Nu hoor ik jullie denken normaal geef je helemaal niks om voetbal, dat klopt inderdaad! Maar dit vond en vind ik nog steeds een indrukwekkend en schokkend verhaal! (Andres Escobar was trouwens geen familie van Pablo Escobar)

Over Pablo Escobar gesproken trouwens, ik ben absoluut geen fan van hem en vind het een zeer slechte man maar ik heb wel de begraafplaats bezocht waar hij ligt. Zeker niet als eerbetoon (ik heb geen bloemetje gekocht) maar om de sfeer zelf te ervaren. Van veel slechte mensen in de geschiedenis is namelijk niet bekend waar hun laatste rustplaats is. In tegenstelling tot deze man. Ik kan nu uit ervaring vertellen dat het vaak ook beter is dat dit niet bekend is. Er komen namelijk hordes fans (met bijbehorende t-shirts) en busladingen tours langs. Best bizar voor een man die een drugsoorlog met bijbehorende genocide heeft gepleegd.

Vanuit Medellin heb ik een dagtrip met de bus gemaakt naar een dorpje met de naam Guatape. Het dorpje zelf is best mooi en kleurrijk maar de grootste (letterlijk & figuurlijk) attractie is een grote rots genaamd El Peñol. Deze rots is hetzelfde soort als degene die je midden in de woenstijn van Australië kan vinden. In tegenstelling tot zijn Australische broertje is deze rots aardig mishandeld door mensen door er trappen op te bouwen en zelfs een restaurant met uitkijktoren. Aangezien dit leed toch onomkeerbaar is maar besloten de 740 treden te bedwingen. Het uitzicht waarop je uiteindelijk getrakteerd wordt is wel ontzettend mooi!

Na Medellin ben ik afgereisd naar de koffieregio van Colombia om in ieder geval een koffieboerderij te bezoeken. Op 1 van de vele koffieboerderijen heb ik een bezoekje gebracht en zelfs een klein beetje geholpen met oogsten. Een paar grappig weetjes:
-koffiebonen zijn helemaal geen bonen maar bessen.
-Colombia verkoopt alle A klasse bonen aan het buitenland en houdt de B klasse maar zelf omdat ze het geld hard nodig hebben.
-Instantkoffie wordt gemaakt van de omhulsels van de boon maar niet van de boon zelf.

In dit gedeelte van de koffieregio kan je ook nog eens de hoogste palmbomen ter wereld vinden in de Cocora vallei. Deze reuze kunnen wel 60 meter worden! Om deze te kunnen aanschouwen heb ik een behoorlijke wandeling gemaakt van 30km maar ook veel kolibries gespot. Helaas sloeg het weer een beetje om toen ik bij de palmbomen was dus de foto's zijn iets minder.

Na het bezoek aan de koffieregio ben ik verder naar het zuiden gereisd en heb ik de stad Cali en een dorp San Augustín bezocht.

Ik realiseer me dat ik weer een hele lap tekst aan het genereren ben dus Cali zal ik jullie besparen aangezien hier weinig te beleven was en de stad behoorlijk crimineel is. (Geen zorgen, ik heb hem spullen nog)

San Augustín was wel heel gaaf en dan niet alleen vanwege het gave hostel en de leuke mensen. Nee ook omdat hier hele oude uitgehakte beelden te vinden zijn van 'Voor Christus' Je kunt ze denk ik een beetje vergelijken met de kleine versies van de stenen hoofden die je kan vinden op Paaseiland. De foto's spreken denk ik voor zich maar ik vond ze erg fascinerend!

Om af te sluiten nog 1 busverhaal omdat ik dit typ terwijl ik in de bus zit van San Augustín naar Ipiales (mijn laatste Colombiaanse bestemming voordat ik naar Ecuador doorga) De weg vanaf hier naar Ipiales heet namelijk de "trampoline of death road" Wat het precies met trampolines te maken heeft weet ik niet. Wat ik wel snap is het tweede gedeelte van de naam. Helemaal als je buschauffeur een foutje zou maken... Je snapt hem al... hoge bergen, diepe ravijnen, krappe slingerende grindweg en af en toe een krakkemikkige vangrail (als je geluk hebt)

Je zou denken dat je buschauffeur een beetje voorzichtig aan zou doen op zo'n route... Of dat de meeste buschauffeurs wel zouden gaan na denken over hun rijstijl als de halve bus wagenziek/aan het kotsen is... Nou deze man zag het vooral als aanmoediging om nog harder te rijden en alles en niets in te halen onderweg. We hebben zelfs de voorgaande bus van hetzelfde bedrijf ingehaald!!

Voor de meelezende collega's, het voelde alsof je de eerste prio 1 rit hebt met een overenthousiaste student maar dan 4 uur lang in de bergen...

Gelukkig kan ik vertellen dat ik het heb overleefd en we bijna het busstation in rijden.

Morgen hoop ik de grens over te steken naar Ecuador dus dit was meteen mijn laatste bericht uit Colombia! Het verhaal is al veelste lang geworden dus ik hou mijn conclusie over Colombia kort: Enorm mooi, divers en gastvrij land! En het is een stuk veiliger dan de meeste mensen in Nederland denken, zolang je geen gekke/domme dingen doet. Ik denk dat binnen 5 a 10 jaar Colombia een groot vakantieland gaat worden!

Tot aan de andere kant van de grens!!