Ziekenhuis

Hoi allemaal,

Hier weer en reisverslag vanuit Thailand. Dit keer alleen met minder rooskleurige verhalen vanuit een paradijsje maar dit keer een bizar en naar verhaal vanuit het ziekenhuis in Phuket.

Om met de deur in huis te vallen, Judith heeft op de intensive care van het Bangkok Hospital in Phuket gelegen met een uitgevallen nier.
Ondertussen gaat het al stuk beter en ligt ze op een eigen kamertje in het ziekenhuis. Ook hoeft ze godzijdank niet geopereerd te worden en is haar nier met medicijnen via een infuus behandeld.
Net sinds een paar minuten is het laatste infuus uit haar arm gehaald. Ze hoeft nu alleen nog aan te sterken en waarschijnlijk wordt ze niet vandaag maar morgen ontslagen.

Tijdens mijn vorige reisverslag was Judith al een beetje ziek maar om niemand ongerust te maken heb ik het expres niet gemeld en wij dachten allebei dat het vanzelf over zou gaan.

Na het eiland Ko Phi Phi zijn Judith en ik op de boot gestapt naar het "vaste land" van Thailand namelijk Phuket (eigenlijk is Phuket ook een eiland maar met het land verbonden per brug)
Judith heeft de overtocht dapper doorstaan ook al was ze op dat moment al doodziek.

Toen wij van de boot afkwamen werden we door allerlei taximannetje al opgewacht die ons wel wilde wegbrengen (letterlijk als vliegen op stront).
Met een Israëlisch stel een taxi gedeeld. Naja taxi is een groot woord want het was gewoon een gare personenauto met een gozer achter het stuur waarvan ik nog steeds twijfel of hij een rijbewijs had.

Tijdens de helse en warme rit (geen airco en het raam bij precies Judith kon niet open) besloot de chauffeur ook nog eens om te rijden omdat er een politiecontrole zou staan op de weg en hij moest tanken. Gelukkig hadden we al wel van te voren een prijs afgesproken anders hadden we deze omleiding ook kunnen betalen. Alles draait namelijk om geld hier!

Uiteindelijk zijn we bij een goedkoop en schoon hotel (volgens de chauffeur) afgezet. Gelukkig had hij hierin wel gelijk maar hij kende natuurlijk de eigenaar van het hotel waardoor hij waarschijnlijk provisie zou krijgen. Omdat Juut ziek was interesseerde mij dat eigenlijk niet meer en ik wilde gewoon een schone kamer waarin Juut kon uitzieken.
De Israëli's pikten de werkwijze van de chauffeur natuurlijk niet (doen Israëli's namelijk nooit, kijk maar naar de relatie met hun buurlanden...) en zijn naar een andere hotel gegaan.

Na een dag uit te hebben gerust was Juut nog steeds ziek en had nog steeds last van steken in haar rechterzij, hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid en ze had totaal geen energie. Ik vond het genoeg geweest en heb haar toen meegenomen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.

Na 2 uur te hebben gewacht, formulieren invullen en vragen beantwoorden voor Juut (die had geen energie meer om te praten) werd ze eindelijk opgenomen. Volgens de dokter had ze uitdrogingsverschijnselen en mogelijk iets aan haar blinde darm.

Judith kreeg gelukkig een eigen kamertje waar ik ook kon slapen. Ook werd ze meteen aangesloten op een infuus. Wel was er erg weinig verplegend personeel aanwezig en daardoor viel de zorg voor Judith vooral op mijn schouders. Op dat moment dacht ik eigenlijk dat dat de normale werkwijze hier in Thailand is en dat naasten en familie voor de patiënt moeten zorgen.

´s Nachts heb ik bij Juut op de kamer gelegen en haar zo goed mogelijk verzorgd. De volgende ochtend werd Juut gecontroleerd door een aardige zuster die ook had geholpen met haar opname. Zij vroeg aan mij waarom wij eigenlijk in dit ziekenhuis waren en of dat had te maken dat we niet verzekerd waren. Ik heb haar toen uitgelegd dat wij wel degelijk waren verzekerd maar dachten dat dit een goed ziekenhuis was. De zuster heeft toen uitgelegd dat we dan beter overgeplaatst konden worden naar een beter en moderne ziekenhuis namelijk het Bangkok Hospital in Phuket. Zij zorgen dat een verzekerings/mevrouw naar ons toe zou komen met de formulieren voor de overplaatsing. (Fuck yes! Nog meer verzekeringsformulieren. Ik heb geloof ik ondertussen wel 50 verschillende formulieren ingevuld en ondertekend)

Later die ochtend kwam de dokter van het “goedkope” ziekenhuis. Naja dokter het was dat het op zijn jas stond maar het was een Pakistaanse gozer met een enorm scheef gebit van ongeveer 24 jaar oud. Hij wist niet zeker na zijn onderzoek wat er met Judith mankeerde dus haalde de chirurg erbij. Die wist het eigenlijk ook niet zeker en begon in het Thais een hele discussie met de dokter aan te gaan. Om geen tijd te verliezen heb ik gevraagd of ze de discussie konden onderbreken en hun rapport wilden opmaken zodat we konden worden overplaatst naar het Bangkok Hospital.

In het begin van de middag kwam dan eindelijk de ambulance van het Bangkok Hospital met een chauffeur, een broeder en een verpleegster. Het bleek al snel dat het geen gewone ambulance was maar een mobiele intensive care (vergelijkbaar met de traumaheli)

Opeens begon ik me te realiseren hoe ernstig de situatie was en toen de zuster ook nog eens het woord intensive care liet vallen en lage hartslag kreeg ik tranen in mijn ogen en een enorm paniekerig gevoel. Ik voelde me letterlijk even Remy alleen op de wereld want Juut lag in een diepe slaap en reageerde eigenlijk nergens meer echt op. Tijdens de ambulancerit heb ik bijna niks anders gezien dan de hartmonitor waar ik me constant op concentreerde.

Aangekomen in het Bangkok Hospital werd ze meteen de EHBO afdeling opgereden waar ze meteen door een chirurg/dokter werd onderzocht. Ik werd meteen aangevlogen door allerlei verzekeringsmannetjes met nog meer formulieren om er zeker van te zijn dat we echt verzekerd waren. Zoals ik al zei, geld is hier alles in Azië.

Toen ik eindelijk van de verzekeringsrompslomp af was kon ik weer naar Juut toe. De arts vertelde mij dat haar situatie zeer ernstig is en dat mogelijk haar blinde darm is gescheurd of dat er iets met haar nieren was. Om hier achter te komen werd Juut meteen doorgereden naar de CAT-scan. Hier mocht ik niet bij zijn vanwege de straling (net zoals Röntgenfoto's) Ik voelde me op dat moment echt enorm ellendig en gelukkig heeft me Pa me via de telefoon even bij gestaan.

Pap, ik had je al bedankt maar hierbij nog een keer! Echt super bedankt je hebt me enorm geholpen!

Na de CAT-scan vertelde de dokter mij dat het niet de blinde darm van Juut was maar haar nieren en dat deze waren uitgevallen. Na nog een paar longfoto's en een echo werd Juut meteen doorgereden naar de intensive care. Ook hier stond weer een verzekeringsmannetje op mij te wachten met nog meer formulieren.

Op dat moment was ik het zo zat dat ik hem het liefst neer zou willen slaan maar ik heb me kunnen beheersen. Na weer het (on)nodige papierwerk kon ik eindelijk juut even zien die weer een beetje bij positieven was gekomen. Lang kon ik haar helaas niet zien omdat er nog allerlei buisjes bloed moesten worden afgetapt en ik hier niet bij mocht zijn op de IC.

Terwijl ik buiten de kamer van Juut op de IC stond te wachten vroeg een zuster aan mij waar ik verbleef in Phuket. Ik vertelde haar dat ik geen hotel of verblijfplaats had en dat al onze bagage nog bij de EHBO stond. Ook vertelde ik haar dat het me eigenlijk niet uitmaakte en ik gewoon dichtbij Juut in de buurt wilde zijn. De zuster zag vermoedelijk de wanhoop in mijn gezichtsuitdrukking en zei dat ze wel wat voor me kon regelen.
Via de zuster heb ik een kamer gekregen in het interne hotel van het ziekenhuis. Hier was ik natuurlijk enorm blij mee en zover ik weet kennen wij dit niet in Nederland. Natuurlijk zat hier ook weer het nodige papierwerk aan vast.

Toen ik eindelijk naar de kamer mocht maar de semi-verplichte kruier niet kwam opdagen was ik het zat! Ik heb in 1 keer al onze bagage bestaand uit 2 backpacks van 15kg, 2 kleine rugzakken en een schoudertas in 1 keer meegenomen naar de kamer gelegen aan (natuurlijk) de andere kant van het ziekenhuis. De gastdame die me naar de kamer bracht was wel zo vriendelijk om wel geteld 1 rugzakje (de lichtste ook nog eens) te dragen.

Eenmaal op de kamer aangekomen heb ik letterlijk alle bagage afgegooid en nog net niet naar de IC gesprint. De gastdame liet ik met een verbaasde blik achter...

Op de IC lag Juut nog steeds half voor pampus maar ondanks dat heb ik redelijk met haar kunnen praten. Ongeveer 20 minuten later werd ik vriendelijk verzocht weg te gaan omdat het officieel nog geen bezoekuur was en dat ik in de avond (een uur later) terug mocht komen.

In de centrale hal van de IC kwam ik de dokter van Juut tegen die mij vertelde dat alles in orde zou komen! Hij vertelde mij dat de nieren van Juut met medicijnen via het infuus kon worden behandeld en dat een operatie niet nodig was! Als uiting van opluchting schoten de tranen in mijn ogen en heb de dokter wel duizend keer bedankt.

Tijdens het bezoekuur die avond zag ik gelukkig een hele ander Juut in het ziekenhuisbed liggen. Juut had namelijk weer kleur in haar gezicht, kon weer kijken in plaats van staren en we konden gelukkig weer hele gesprekken houden. Dit deed me erg goed! En nu had ik echt het gevoel dat alles goed zou komen!

De volgende dag heeft Juut nog heel even op de IC gelegen omdat haar hartslag heel lag was maar na een echo van de Cardioloog bleek toch alles in orde te zijn!

Juut mocht dus eindelijk naar zaal! Naja zaal dat kennen ze hier niet echt. Iedereen heeft hier een eigen kamer die meer lijkt op een hotelkamer dan een ziekenhuis. Het enige is dat er een ziekenhuisbed in de kamer staat. Op deze kamer mocht ik gelukkig wel weer slapen dus Juut en ik hebben het super gezellig gehad en zelfs even naar Nederlandse TV gekeken via de wereldomroep. Stiekem hebben we zitten gniffelen over een nieuwsitem over de NS en het winterweer en natuurlijk de elfstedentocht-koorts.

Vandaag moet Judith nog wel in het ziekenhuis blijven maar we zijn hier van alle gemakken voorzien en morgen mogen we misschien wel weg. Wel moeten we in de buurt blijven voor nacontrole bij de dokter. Wat we daarna gaan doen weten we nog niet maar om eerlijk te zijn, zijn we Azië allebei een beetje zat door dit alles.

Ook hebben we via de dokter eindelijk te horen gekregen waardoor dit alles waarschijnlijk is gekomen. Juut heeft waarschijnlijk een blaasontsteking opgelopen en hierna ibuprofen genomen. Dit heeft de blaasontsteking mogelijk verergerd en deze is toen ook overgeslagen op nieren.
Maar gelukkig komt alles dus goed!!

Iedereen enorm bedankt voor alle steun, smsjes, mailtjes en belletjes! Echt helemaal te gek! Ook namens Juut.

Ons volgende reisverslag zal in ieder geval vanaf een betere plek zijn met hopelijk een leuker verhaal.
Dikke kussen/knuffels/groetjes/liefs en nog veel meer!