Van jungle naar woenstijn

Hallo allemaal!

Het is weer enige tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen maar ik werd nogal achtervolgd door stroom- en internetstoringen nadat ik uit de jungle veilig ben teruggekomen.

Ik hoop er niet een al te lang verhaal van te maken dus ik zal bij het begin beginnen.

Na het vorige reisverslag ben ik in alle vroegte vertrokken naar de Jungle in het Sierra Nevada park om daar 4 dagen te gaan "hikken". Dat is hetzelfde als wandelen in het Nederlands maar het klinkt avontuurlijker en je moet een beetje klimmen en door rivieren heen enzo.

Op dag 1 was ik aardig gespannen bij de start, wetende dat ik in de komende 4 dagen 46km moest afleggen. Ik vroeg me af of ik eigenlijk wel goed bij mijn hoofd was toen ik dit had geboekt. Gelukkig ging dag 1 prima en werden we bij ons kamp getrakteerd op een plons in de rivier, wat echt heerlijk is na een dag zwetend wandelen.

Na een nacht in een stapelbedje met klamboe te hebben door gebracht, fris gestart om 5 uur aan dag 2. Helaas had het die nacht behoorlijk geregend waardoor het pad meer was veranderd in een modderig obstakel parcour. Nu snapte ik ook waarom, tot tegenstelling met de Nijmeegse 4daagse, je maar net iets meer dan 10km per dag kan afleggen. Op sommige stukken was de volgende stap zetten een behoorlijke puzzel. Zeker als je op hardloopschoenen loopt... :) In de middag wel kunnen zwemmen met de groep bij een prachtig mooie waterval! Blijkbaar komt met elk moois ook wat minder moois want hierna werden we getrakteerd op een klim van ruim 2 uur inclusief de nodige modder. Behoorlijk gebroken aangekomen in kamp 2, dat gelukkig nog maar 1km is verwijderd van de verloren stad!!

Dag 3 begint weer net zo vroeg als alle andere dagen en ik begin iets brakker aan de wandeling. Hoever kan 1km nog zijn... Nou 1km kan best lang zijn, kwam ik achter. Helemaal als dit een "trap" is die uit rotsen bestaat... Ik moest een beetje denken aan het liedje "stairway to heaven". Compleet bezweet uiteindelijk toch boven gekomen. Toen ik daar aankwam voelde dat wel echt als een overwinning en het is echt prachtig om de verloren stad te zien. Het is een hele mooie plek tussen de bergen en het voelt echt magisch aan. Ik hoop dat ik een beetje van de magie heb vast kunnen leggen op de foto's maar het is zeker een aanrader hier ooit eens heen te gaan ondanks alle fysieke inspanning!

Na een wandeling door de verloren stad (die behoorlijk groot blijkt te zijn), met onze inheemse gids, begonnen aan de terugweg van 23km. Volgens de tourinformatie zou dag 3 een eitje zijn, omdat we bij de klim van dag 2 nu naar beneden gaan. De weergoden vonden dat we echter wat meer uitdaging nodig hadden dus die besloten het te laten regenen  waardoor het afdalen meer glibberen, glijden en vallen werd. Ondanks 1x hard door mijn enkel te zijn gegaan camp 3 ook gehaald zonder serieuze verwondingen.

Dag 4 was dan toch gelukkig het spreekwoordelijke eitje en voor lunch kwamen we veilig met de hele groep aan op hetzelfde punt als waar we gestart waren.

Op dag 4 heb ik ook Marije ontmoet, die ook aan het rondreizen is door Colombia. Tijdens de wandeling kwamen we er achter dat we allebei dezelfde kant op wilde reizen en dat ons Spaans ook allebei even slecht is. Hierdoor besloten we een stukje samen te reizen.

Na de tocht door de jungle hebben we een paar dagen doorgebracht in een kustdorpje ten oosten van de jungle met de naam Palamino. Opzich een leuk hippie achtig dorpje waar je goed kan relaxen. 'S avonds waren er alleen wel veel tropische regenstormen waardoor de straten grotendeels van ons verblijf blank stonden en er geen internet of stroom was.

Een paar dagen later zijn we vertrokken naar een plaats met de naam Cabo de la Vela. Cabo ligt op het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika op een schiereiland dat vooral bestaat uit dorre vlaktes. Om hier te komen hebben we van meerdere "collectivo's" gebruikt gemaakt. Dit zijn een soort van (zoals de naam het al zegt) collectieve taxies die iedereen in kleine plaatsjes gebruikt om snel van A naar B te komen ipv de bus die overal en nergens stopt.

Aangekomen in Cabo bleek het vooral een stoffig en primitief plaatsje te zijn. Gelukkig hadden we flink wat eten en water (12 liter) in geslagen dus dat kwam goed van pas. In Cabo verbleven we in een homestay wat een nog meer eenvoudigere versie is van een hostel. Je  hebt dan ook alleen maar de keuze uit een hangmat of een (duurder) bed. Ik heb uiteindelijk maar voor een bed gekozen aangezien ik niet zo makkelijk kan slapen in de vorm van een banaan.

Na 1 nachtje in Cabo werden we opgehaald voor een dagtrip naar het aller noordelijkste puntje van Zuid-Amerika, genaamd Punta de Galinna. Daar de taalbarrière dachten we dat we daar alleen met de auto heen zouden gaan maar toen we in een klein vissersbootje werden gepropt bleek dit iets anders. Op het vissersbootje kregen we ook te horen van andere toeristen dat "onze dagtrip" helemaal geen dagtrip was maar een trip met overnachting...

Om een lang verhaal iets minder lang te maken betrof het gelukkig maar een trip van 24 uur en dan maar een keertje even niet direct tandenpoetsen en schone kleren aan. Tijdens deze trip hebben we gelukkig wel Punta de Galinna bereikt. Ik twijfelde hier wel even aan tijdens de 2 uur durende boottocht op het gammele vissersbootje tussen de 2m hoge golven. Uiteindelijk was ik dan ook erg dankbaar dat ik weer veilig aan land stond ookal hoort dit natuurlijk wel bij het avontuur.

Op dit moment zit ik in een plaats ten zuiden van Cabo, genaamd Riohacha, waar ik morgen vandaan vlieg om aan te komen in Bogota, de hoofdstad van Colombia.

Dat zal vast even een cultuurshock worden na alle natuur en afgelegenheid maar ook dat komt wel weer goed.

Ik realiseer me dat ik alsnog een hele lap tekst heb gecreëerd dus ik stop er snel mee! Helaas ontkom ik er ook niet aan veel plaatsnamen te noemen maar om het iets duidelijker te maken heb ik weer een kaartje van noord Colombia toegevoegd. Alle foto's zijn weer te vinden op www.instagram.com/qdude

Groetjes vanuit hier en tot snel weer!